Kelimelerin ve cümlelerin derin nutuklar tanrısına kurban edildiği bu ülke de itirazın diliyle konuşmayı öğrendim.

12 Ekim 2011 Çarşamba

Omaira

http://www.youtube.com/watch?v=MKL2M-qw4sU

ve sonra ben daha karnındayken annemin, adını aldım Omaira’nın ve şiirini aldım babamdan. Herkes bana yazıldı sansa da bu şiiri, hikayesi ona aitti. Adım o gün konuldu benim, ben doğmadan çok önce. Dünyanın vicdanına yeniden bir ışık olma umuduyla kondu adım, yeni Omaira’lar büyüsün diye kondu.
    İdrak etmeye başladığım zamandan itibaren babam bana şiir yazmış diye şımarırken şiirin asıl sahibini, 12 yaşında olduğum zaman bir akşam yemeği vakti Omaira’nın ölüm yıldönümü sebebiyle bir haber kanalında adı geçerken babam anlattı, yine gözlerinde bulgur bulgur yaş.. Ablamın ve abimin o güne kadar babam bana şiir yazmış dediğimde niçin güldüklerini o gün anladım. Ve o gece hiç tanımadığım, hiç görmediğim kardeşim Omaira’yı özlediğimi ve onun için ağladığımı fark ettim.
 
O saatten sonra adımın anlamını sorduklarında Omaira’nın hikayesini anlatmadığımda ona haksızlık ediyor gibi hissettim kendimi.
Yıllar sonra bir gün abim bak sana kimi göstereceğim diye geldi bi akşam yanıma.. ve hep merak ettiğim Omaira’yı gördüm. Mağmaların altında can çekişirken ki görüntüsünü.. ve bir daha asla gitmedi gözlerimin önünden “baba” diye çığlıklar atarken ki görüntüsü.. Ona bir vefa borcum, ona bir gözyaşı borcumuz var, hepimizin. Adım Hümeyra ve ben Kolombiya da bir yanardağ da balçıklara gömülen Omaira’nın hatırasını taşıyorum üzerimde. Ve bir gün onunla cennette karşılaşma umudu var yüreğimde.
/devamı ve öncesi haftaya dunyabizim.com da.. /